Hayalim yeryüzünü gökyüzüyle boyamak. Boyamak maviye sonra diğer tüm renklere. Tüm acılardan bir fırça darbesi eklemek yüreklere. Mavinin tüm tonlarından sevinç çığlığı gibi resmetmek heveslere.

Hayalim; büyüklerden kumlar biriktirip çocuklaşan kaleler yapmak. Yapmak, kahkahalar hiç sönmeden tüm karanlık yanımıza ateş böcekleri salmak. Hayalim tüm çiçeklere kışı anlatmak ve bütün kar tanelerine baharın adını fısıldamak. Güneşe yürekten bir selam çakmak ve ışınlarından mahrum tek bir yer bırakmamak.

Hayalim; bilmiyorum felsefesine bildik şeyler bırakmak.

Çağların birinden birine sıçramak. Hamleti izleyip olmak ya da olmamak. Descartes’e düşünüyorum öyleyse yokumu da aşılamak. Nietsczhe’nin kalbini onarmak. Mustafa Kemal’e minnet duymak.

Hayalim; bir dünya kurmak. İçinde kadınların, şairlerin, çocukların, çocuk ruhlu olanların, sevenlerin, sevilenlerin,
dürüstlük elbisesini giyenlerin, havada uçuşan esprilerin, hiçbir zaman gitmeyenlerin, sevince ölmeyenlerin dünyasında kendimi bulmak.